20 maart 2020 – Naar aanleiding van de recente ontwikkelingen deelt Judy Wagenaar, Eonics coach en Inbox redactielid, haar overpeinzingen in een nieuwe serie: uit het hart gegrepen.
Het is nu bijna een week geleden dat nationaal onze levens op de schop zijn gegaan. Als coach roep ik mensen daar vaak toe op in zinnen als: ga uit je (relatie)groef, geef je controle op en leef volgens de oude regels van rust, reinheid en regelmaat. Door het coronavirus wordt iedereen van de ene op de andere dag gedwongen om zijn of haar leven als het ware te resetten. Werkelijk alles is anders, in je huis, je woonomgeving en in de maatschappij. En niet omdat we daarvoor kozen maar het is ons opgelegd van hogerhand. We hebben alleen nog controle over de invulling van ons eigen leven hier en nu.
Tot vorige week vrijdag voelde ik mij een tevreden en gelukkig mens. Na de diverse berichten in de media aangaande een komende coronacrisis overviel me een unheimisch gevoel. Unheimisch betekent letterlijk ‘niet thuis’ maar figuurlijk staat het voor eng en griezelig in de zin van je niet op je gemak voelen en bang zijn dat er iets niet goed zit of iets fout zal gaan. Ik ging slechter slapen en besloot mijn gevoelens toch maar hardop met mijn kinderen te delen. Al reflecterend werd me namelijk snel duidelijk dat het alleen wonen me deze unheimische gevoelens gaf. En niet alleen mij zo bleek maar ook mijn alleenwonende oudste zoon. Na een kort gesprek vroeg ik hem tijdelijk bij mij te komen wonen. En aldus geschiedde. De unheimische gevoelens zijn verdwenen.
Met al menige levensstorm achter de rug besef ik heel goed dat mijn aanpassingsvermogen niet gemiddeld is, want de meeste mensen, jong en oud, hebben meer tijd nodig om de onzekerheid die gepaard gaat met deze crisis te accepteren en verwerken. In jezelf de kern van unheimische, onrustige en andere negatieve gevoelens op te merken, te benoemen en het liefst met iemand te delen is een goed begin. Van daaruit begint de reset met nieuwe keuzes, een nieuw ritme en nieuwe routines. Die zorgen op hun beurt dan weer dat je je meer thuis voelt bij jezelf en in de situatie om je heen. Achterstallig onderhoud van jezelf zorgt wel voor vertraging van dit proces.
"Samen moeten we dit onder ogen zien en samen komen we er doorheen."
Als niets meer vanzelfsprekend is, je niet meer kunt wegvluchten in druk, druk, druk, je misschien uiteindelijk vreest voor de dood van dierbaren of die van jezelf, ja dan komt het erop aan, voor ons allemaal. Ook voor deze crisis kwamen mensen in deze situatie en moesten daarmee dealen. Mensen om hen heen konden zich dan nog uit de voeten maken maar nu is onze hele samenleving aan de beurt. Het is niet het individu maar de collectiviteit die opeens hoogtij viert. Samen moeten we dit onder ogen zien en samen komen we er doorheen. Hoe en wanneer weet niemand, zelfs het RIVM niet. Dat moeten we accepteren.
Carpe diem is de Latijnse uitdrukking voor pluk de dag. Heden ten dage noemen we het mindfulness, leven in het hier en nu. Dat is goed in alle tijden maar zeker in tijden van crisis. Laten we elkaar helpen om dit te leren doen in ons goed georganiseerde land waar ministers voor ons werken tot ze er – letterlijk – bij neervallen.
Vorige delen, vragen & reacties
De volledige serie uit het hart gegrepen in chronologische volgorde:
- Unheimisch (20 maart 2020)
- Pull & Push (27 maart 2020)
- Thuis (3 april 2020)
- Mensen van de dag (24 april 2020)
Heb je naar aanleiding van deze column vragen, of wil je even je hart luchten? Je kunt Judy bereiken via judy.wagenaar@eonics.nl.
